Η συνωμοσία της Σιωπής

Κινούμενοι στον μικρόκοσμό των φίλων μας, συναναστρεφόμενοι δηλαδή με άτομα με τα οποία μοιραζόμαστε ένα κοινό υπόβαθρο σκέψεων και αντιλήψεων, οι θέσεις και απόψεις με τις οποίες συμφωνούμε γίνονται εύκολα βάση για συζήτηση και περαιτέρω εξέλιξη. Ξεφεύγοντας όμως από τον κύκλο αυτό, μεταπηδώντας για παράδειγμα από το χώρο των οικογενειακών ή φιλικών επαφών στον επαγγελματικό χώρο, οι ίδιες θέσεις που στη μία περίπτωση είναι επικρατείς, στην άλλη αντιμετωπίζονται ως αιρετικές και μη αποδεκτές. 

Η Γερμανίδα πολιτική επιστήμων Noelle-Neumann έχει κωδικοποιήσει την κατάσταση αυτή, διατυπώνοντας το 1974 την θεωρία της για τη "Σπείρα της Σιωπής" (Spiral of Silence).

Ένοχος χωρίς ελαφρυντικά

Πηγαίνω λοιπόν σε κάποια δημόσια υπηρεσία. Απευθύνομαι σε έναν υπάλληλο, ο οποίος με υποδέχεται θεωρώντας ως δεδομένο ότι είμαι απατεώνας. Ευτυχώς συγκρατείται και δε φωνάζει αμέσως την αστυνομία, αλλά μου ζητάει να του παρουσιάσω μία σειρά από έγγραφα και δικαιολογητικά που υποστηρίζουν τυπικά τους όποιους ισχυρισμούς μου. Τα βλέπει (θεώρηση στην επίσημη ορολογία), και μένει ικανοποιημένος. Όχι φυσικά επειδή πείθεται για το αληθινό των ισχυρισμών μου, δεν τον ενδιαφέρει ποσώς το τι δηλώνω. Του αρκεί που έχει πλέον καλυφθεί απέναντι στην υπηρεσία του. Μπορεί χωρίς φόβο, και πάντα με τη δυνατότητα να δηλώσει την επιφύλαξή του, να συντάξει ένα έγγραφο, το οποίο ισχύει υπό όρους και για περιορισμένο μόνο διάστημα, και να μου επιτρέπει να αποχωρήσω ελεύθερος και ευτυχισμένος.

Φυσικά δεν υπάρχει καμία διαδικασία η οποία να ολοκληρώνεται σε ένα μόνο βήμα, οπότε το τρίπτυχο ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε επαναλαμβάνεται λίγες φορές ακόμη. Και κάθε επανάληψη απαιτεί μία "εργάσιμη" μέρα, η οποία αρχίζει κατά τις 9:00 και ολοκληρώνεται στις 13:30.


Και τι κερδίζει το κράτος από αυτή τη διαδικασία; Εξασφαλίζεται μήπως έναντι του απατεώνα; Υπάρχει ουσιαστικός έλεγχος όλων αυτών των δικαιολογητικών; Γιατί δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω μία απλή υπεύθυνη δήλωση (με γνώση των συνεπειών που συνοδεύουν την αναφορά ψευδών στοιχείων) για να πω τα ίδια πράγματα που δηλώνονται από τα τόσα άχρηστα έγγραφα;


Η προκαταβολική αντιμετώπιση του πολίτη από τις Δημόσιες Υπηρεσίες ως ενόχου, έχει ως μόνο αποτέλεσμα την ταλαιπωρία των συνετών και συνεπών. Ο απατεώνας μπορεί να κάνει τη δουλειά του με την ίδια ευκολία, και όταν κληθεί να αντιμετωπίσει τις όποιες συνέπειες, θα βρει το παραθυράκι για να επωφεληθεί της επιείκιας του νόμου.


Αυτή είναι η γραφειοκρατία. Επιμονή στους τύπους, χωρίς ενδιαφέρον για την ουσία. Και κυρίως χαμένος χρόνος που χρησιμοποιείται για την λειτουργία ενός μηχανισμού που υπάρχει για να εξυπηρετεί την ίδια του την ύπαρξη.

Συνέπεια στην Ασυνέπεια

Εδώ και ένα εξάμηνο η Ελλάδα είναι σαν τον ασθενή που είναι στην εντατική, μετά από τριπλό καρδιακό επεισόδιο και ζει με μηχανική υποστήριξη. Έχει ουσιαστικά χρεωκοπήσει, αλλά η τυπική χρεωκοπία έχει ανασταλεί προσωρινά χάρη στην παρέμβαση των πιστωτών της. Παρέμβαση η οποία της έδωσε τα απαραίτητα κεφάλαια ώστε να καλύψει βραχυπρόθεσμα τις δανειακές της υποχρεώσεις, με αντάλλαγμα όμως την εφαρμογή συγκεκριμένων αλλαγών και μεταρρυθμίσεων. 


Προφανώς η παρέμβαση δεν έγινε από αλτρουισμό, αλλά από καθαρό συμφέρον. Συγκεκριμένα για τη διασφάλιση του συμφέροντος του πιστωτή, ο οποίος θέλει να εξασφαλίσει την επιστροφή του κεφαλαίου που δανείζει. Στο πλαίσιο αυτό, δύο είναι οι κύριοι άξονες των απαιτήσεων που τέθηκαν: η δημιουργία ενός οικονομικού περιβάλλοντος το οποίο να υποστηρίζει την ανάπτυξη, και η αποκατάσταση της πρόσβασης της χώρας στις αγορές χρήματος. 


Ο στόχος της ανάπτυξης αποσκοπεί προφανώς στην αύξηση του μεγέθους της οικονομίας, τον περιορισμό του χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ και των εσόδων του κράτους από τη φορολογία, και την κάλυψη του κενού που αφήνει ο περιορισμός των εξόδων του κράτους, και άρα της συμμετοχής του στην οικονομική δραστηρίοτητα. Παράλληλα, η αποκατάσταση της πρόσβασης στις αγορές χρήματος είναι μονόδρομος, καθώς η εξυπηρέτηση του δημοσίου απαιτεί τη σύναψη νέων δανείων, με χαμηλά επιτόκια, που παρέχονται από πιστωτές που δεν διακινδυνεύουν να χάσουν τα λεφτά τους.


Τα μέτρα όμως που απαιτούνται για την υποστήριξη των στόχων αυτών εκτείνονται στο σύνολο της οικονομικής δραστηριότητας. Απαιτείται η αλλαγή του ασφαλιστικού συστήματος, η βελτίωση του φορολογικού μηχανισμού, ο περιορισμός της σπατάλης στο δημόσιο τομέα, η αποκοπή και πώληση σε ιδιώτες δραστηριοτήτων που δεν ανήκουν στο κράτος. Με δεδομένο το κρατικοκεντρικό μοντέλο ανάπτυξης που επικράτησε στην Ελλάδα τα τελευταία τριάντα χρόνια, είναι προφανές ότι τέτοιες αλλαγές θίγουν κεκτημένα και νοοτροπίες που είναι βαθιά ριζωμένες στη συνείδηση του μέσου πολίτη.


Όπως ήταν αναμενόμενο, οι κινήσεις αυτές προκάλεσαν αντιδράσεις. Αρχικά οι αντιδράσεις αυτές εκδηλώθηκαν δυναμικά. Πορείες και επαναλαμβανόμενες γενικές απεργίες απετέλεσαν τρόπο έκφρασης της οργής των πολιτών για την κατάσταση της χώρας. Η εκτροπή που είχαν οι μεγάλες πορείες όμως του Μαΐου, οδήγησαν στον περιορισμό του φαινομενου. Δεν εξέλιπαν όμως οι αιτίες της αντίδρασης, οι οποίες συνέχισαν να τρέφουν μία γενικότερη δυσθυμία, και αυξανόμενες δημιουργούν συνθήκες παρόμοιες με ηφαίστειο που ετοιμάζεται να εκραγεί.


Οι αντιδράσεις που παρατηρούνται προκύπτουν από την αδυναμία της κοινωνίας να αποδεχτεί την αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων που απαιτούνται, αλλά και να αναλάβει μέρος της ευθύνης για ένα πρόβλημα για τη δημιουργία του οποίου θεωρεί ότι είναι άμοιρη ευθυνών. 


Κύριο αντικείμενο της αντίδρασης είναι τα μέτρα που λαμβάνονται για τον περιορισμό του ελλείματος, και τον έλεγχο των ρυθμών αύξησης του δημόσιου χρέους. Η εύκολη κριτική, η οποία ξεκινά συνήθως από την Αριστερά, αλλά βρίσκει οπαδούς σε όλο το πολιτικό φάσμα, αφορά την ανάγκη για αποπληρωμή των χρεών της χώρας προς τους πιστωτές της. Τα επιχειρήματα που προβάλλονται εστιάζουν στην απαίτηση για περικοπή δημοσίων δαπανών, η οποία πρέπει να γίνει σε τέτοιο βαθμό, ώστε επηρεάζει το σύνολο του κοινωνικού κράτους. Το γεγονός ότι οι περικοπές αυτές συνεπάγονται και μείωση μισθού για το ένα εκατομμύριο και πλέον υπαλλήλους του κυρίως και του ευρύτερου δημόσιου τομέα, δικαιολογεί την αποδοχή που βρίσκει η άποψη αυτή σε όλο τον πληθυσμό.


Ποια η πρόταση που αντιπαρατίθεται; Αντί να καταστρέψουμε τον κοινωνικό ιστό, επιβάλλοντας εξοντωτικές περικοπές σε μισθούς και περιορίζοντας τις δραστηριότητες του κράτους, ας ακυρώσουμε τις δανειακές μας υποχρεώσεις προς τους πιστωτές μας. 


Δε μου φαίνεται ότι είναι κατανοητή η σημασία της παύσης πληρωμών. Απόδειξη ότι απέναντι στην τωρινή στάση της Ελλάδας, αντιπαρατίθεται το παράδειγμα της Αργεντινής. 


Η Αργεντινή, κάτω από την πίεση χρονίων δομικών προβλημάτων της οικονομίας της, και το στραγγαλισμό των εξαγωγών της από την επιλογή σύνδεσης του Πέσο με το Δολλάριο, οδηγήθηκε το 2001 σε παύση πληρωμών. Την εξέλιξη αυτή ακολούθησε η κατά 2/3 υποτίμηση του νομίσματός της, με προφανείς συνέπειες για τις αποταμιεύσεις των ιδιωτών. Όσον αφορά το χρέος, η διαδικασία επαναδιαπραγμάτευσης ήταν μακρά και επίπονη, κράτησε μέχρι το 2006, μειώνοντας την αξία των εκκρεμών δανειακών υποχρεώσεων της χώρας, αλλά διατηρώντας το χρέος στο ίδιο περίπου ποσοστό του ΑΕΠ με τα προ της παύσης πληρωμών επίπεδα, καθώς στο ενδιάμεσο διάστημα το εθνικό προϊόν μειώθηκε εξ ίσου δραματικά. 


Δεν γίνεται επίσης καμία αναφορά στην κατάσταση που επικράτησε στην Αργεντινή το 2002, όπου, μετά τις μεγάλες αντιδράσεις του χειμώνα και την έξοδο από την αφορά η οικονομία κατέρρευσε, η ανεργία εκτινάχθηκε στα ύψη, οι μισθοί περιορίστηκαν και οι αποταμιεύσεις των πολιτών έχασαν την αξία τους. Ούτε στο γεγονός ότι η Αργεντινή μπόρεσε να δανειστεί και πάλι χρήματα από τις διεθνείς αγορές μόλις φέτος.


Όταν τον περασμένο Μάιο υπογράφτηκε το Μνημόνιο, δε δανειστήκαμε τόσο χρήματα, όσο χρόνο. Λίγο χρόνο (2-3 χρόνια) μέσα στον οποίο κάποιοι πιστεύουν ότι θα μπορέσουμε να διαμορφώσουμε το περιβάλλον που θα επιτρέψει την διαφυγή από το δρόμο που νομοτελειακά μας οδηγεί στην καταστροφή. Στη χώρα όμως όπου ο μπαταχτσής και ο κακοπληρωτής πάντα δικαιώνονται, είναι λογικό η θέση που προτάσει τη συνέπεια να αντιμετωπίζεται ως εξωπραγματική ή ακόμη και προδοτική.


Μάλλον χρειάζεται λίγη περσσότερη σκέψη για το ποιες είναι οι εναλλακτικές έναντι στο Μνημόνιο...

Θεσμοί και Καταχρήσεις

Μιλούσα τις προάλλες με γνωστό μου, δημόσιο υπάλληλο σε υπηρεσία του ΥΠΑΝ. Βασικό θέμα της συζήτησης η κατάσταση στις δημόσιες υπηρεσίες, με παραδείγματα που αντλούσε από τη δική του δουλειά. Κύριο παράπονο η υποστελέχωση και οι χαμηλές αμοιβές. Αιτήματα με τα οποία ίσως να συμφωνούσε κάποιος, αν δεν τοποθετούνταν στο εξής πλαίσιο:

• Υποστελέχωση: Oι υπηρεσίες υποστελεχώνονται, διότι έχουν πάψει να υπάρχουν οι συμβασιούχοι και οι άνθρωποι των STAGE. Οι ανάγκες που κάλυπταν: διεκπεραίωση ενδοϋπηρεσιακών γραφειοκρατικών διαδικασιών και γραμματειακή υποστήριξη. Ξαφνικά οι μόνιμοι υπάλληλοι αναγκάζονται να πάνε μόνοι τους να βγάλουν φωτοτυπίες και να παίρνουν αριθμό πρωτοκόλλου.
• Χαμηλές Αμοιβές: Κόπηκαν επιδόματα και τα όποια εναπομείνοντα φορολογούνται πλέον αυτοτελώς. Αποτέλεσμα ο περιορισμός της συνολικής αμοιβής. Σε κάθε περίπτωση, ο μισθός παραμένει βέβαια πάνω από τον αγοραίο μισθό στον ιδιωτικό τομέα.

Η γκρίνια μάλιστα συνεχίστηκε ως εξής: 

"Υπογράφω αποφάσεις που φέρουν ευθύνη, και μου κόψαν το επίδομα ευθύνης. Δουλεύω και πληρώνομαι τα ίδια με αυτούς που σε άλλες υπηρεσίες δεν κάνουν τίποτε. Συνεπώς θα σταματήσω να κάνω τη δουλειά μου, και ελπίζω να με μεταφέρουν σε υπηρεσία όπου θα κάθομαι και θα περνάω την ώρα μου. Να με απολύσουν δεν μπορούν, οπότε ας με φάνε στη μάπα."

Όποτε έρχομαι αντιμέτωπος με τέτοιες θέσεις, γίνομαι έξω φρενών. Ο θεσμός της μονιμότητας στο Δημόσιο, δημιουργήθηκε προκειμένου να εξασφαλιστούν οι υπάλληλοι ώστε να ασκούν τα καθήκοντά τους απερίσπαστοι από τις όποιες πολιτικές πιέσεις. Το νομικό πλαίσιο μέσα στο οποίο λειτουργεί ο δημόσιος υπάλληλος είναι τέτοιο που του εξασφαλίζει την πλήρη ασυλία, εφ' όσον λειτουργεί με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον. Η κατάχρηση της προστασίας αυτής από υπαλλήλους οι οποίοι καταλήγουν να κάνουν λευκή απεργία επειδή δεν είναι ευχαριστημένοι με τη μισθολογική τους εξέλιξη και τις απαιτήσεις της εργασίας τους, είναι απαράδεκτη.

Για να μην παρεξηγούμαστε, ας ξεκαθαρίσω τη θέση μου:

• θεωρώ ότι όλοι οι υπάλληλοι του Δημόσιου Τομέα πρέπει να είναι μόνιμοι
• θεωρώ ότι όλες οι λειτουργίες του Δημόσιου Τομέα πρέπει να εξυπηρετούνται από Δημόσιες Υπηρεσίες, στελεχωμενές από Δημοσίους Υπαλλήλους
• θεωρώ ότι βασικές λειτουργίες του Κράτους, όπως η Παιδεία, η Υγεία, η Ασφάλεια και η Άμυνα πρέπει να καλύπτονται υποχρεωτικά από τις αρμόδιες Δημόσιες Υπηρεσίες, η όποια ιδιωτική δραστηριότητα στους τομείς αυτούς είναι επικουρική

Σε συνθήκες κατάρρευσης, ο Δημόσιος Τομέας, με τα όποια προβλήματά του, παραμένει μία όαση ασφάλειας και σιγουριάς. Δεν υπάρχει ούτε φόβος απόλυσης, ούτε κίνδυνος αιφνιδίου κλεισίματος της όποιας υπηρεσίας. Συμπεριφορές σαν την παραπάνω, εκλαμβάνονται από όσους αναγκάζονται να εργάζονται και να επιχειρούν στον ιδιωτικό τομέα ως αλλαζονικές και προκλητικές. Η κατάχρηση από κάποιους της προστασίας που τους παρέχει η μονιμότητα, μόνο αποτέλεσμα έχει την σταδιακή υποβάθμιση του θεσμού, και την παροχή επιχειρημάτων σε όποιους καταφέρονται εναντίον του.

Όψιμη Ανασύνταξη

Σε πολλές περιπτώσεις το ταξίδι έχει μεγαλύτερη αξία από τον προορισμό. Πουθενά μάλιστα περισσότερο από ότι στο διαδίκτυο.

Ξεκινάμε με μία αθώα ερώτηση: Ποια είναι η σωστή ορθοργαφία; Όψιμος ή Ώψιμος; Το Google μας έχει καλομάθει, και αντιμετωπίζουμε πλέον τέτοια ερωτήματα με δημοκρατικές διαδικασίες. Η αναζήτηση για τη λέξη με την πρώτη ορθογραφία επιστρέφει 16.500 αποτελέσματα, η αναζήτηση για τη δεύτερη μόλις 89. Ο λαός μίλησε, η σωστή ορθογραφία είναι η πρώτη.

Πρώτο όμως αποτέλεσμα στην περίπτωση της αναζήτησης για την λέξη "ώψιμος" είναι η αναφορά στο blog "Βόρεια της Αθήνας", όπου γίνεται αναφορά στην διαδικασία συγκέντρωσης υπογραφών για την δημιουργία μνημείου στον τόπο ταφής των νεκρών της τελευταίας μάχης του Εμφυλίου στη Φλώρινα.

Έλκοντας την καταγωγή μου από την περιοχή, και έχοντας ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το συγκεκριμένο ζήτημα, ρίχνω μία ματιά στο κείμενο. Αναφέρονται πληροφορίες για το θέμα, και ακολουθεί παράταση υπογραφών. Μεταξύ αυτών εμφανίζεται υπογραφή της Κίνησης για την Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-1955. Ώπα... Τι είναι αυτό;

Και πάλι, το Google δίνει τη λύση προσφέροντας απλόχερα πολύ περισσότερα από όσα περιμέναμε. Η συγκεκριμένη κίνηση αναφέρεται στο blog του Sparilas, το οποίο ασχολείται με ιστορίες του Εξωκοινοβουλίου. Πρόκειται για σταλινική και ζαχαριαδική οργάνωση, η οποία προέκυψε από την μετεξέλιξη της Κίνησης για Ενιαίο ΚΚΕ, πληροφορία η οποία συνοδεύεται από κριτική για τη χρήση του όρου Ανασύνταξη. Η αμέσως προηγούμενη όμως αναφορά στο blog, αφορά το προσφιλές θέμα του ΚΚΕ (μ-λ), και τα έργα και ημέρες του στη Θεσσαλονίκη την περίοδο του σεισμού του 1979.

Κάτι το οποίο μας φέρνει αντιμέτωπους με το μεγάλο ερώτημα που ταλανίζει τη νέα γενιά των προς ένταξη κομμουνιστών: Ποια η πολιτική διαφορά του ΜΛ-ΚΚΕ και του ΚΚΕ(μ-λ) σήμερα, και γιατί δεν ενώνονται; Επειδή, όπως και ο συγγραφέας της δεύτερης απάντησης στο ερώτημα αυτό, "εκτιμώ τα βίτσια" σας αφήνω να απολαύσετε τη συζήτηση που ακολουθεί στο σύνολό της.

Πρόκειται για πρώτης τάξης αφορμή για να δωθούν απαντήσεις σε καίρια ερωτήματα του κάθε αριστερού που αφορούν τη σημασία αρχικολέξων όπως ΣΑΚΕ, ΚΟΝΤΡΑ, ΟΜΛΕ και την ιστορική πορεία των οργανώσεών που περιγράφουν, τη χρήση των εισαγωγικών στο Κ του "Κ"ΚΕ και της "Κ"ΝΕ, και την πάγια έριδα μεταξύ όλων...

Δημήτριος Νενέκος και άλλοι προσκυνημένοι

Παρά το γεγονός ότι η λέξη "νενέκος" αποτελούσε έναν από τους αγαπημένους χαρακτηρισμούς του αείμνηστου Ευάγγελου Γιαννόπουλου, ο μόνος λόγος για τον οποίο δε θέλω να βάλω την φωτογραφία του αξιαγάπητου υπουργού του ΠΑΣΟΚ εδώ στα αριστερά, είναι για να μην υπάρξουν ατυχείς συνειρμοί.

Ο χαρακτηρισμός "νενέκος", προκύπτει ως αναφορά στον Δημήτριο Νενέκο, αρβανίτη οπλαρχηγό της Επανάστασης, ο οποίος δραστηριοποιήθηκε στην περιοχή της Αχαΐας, προσκύνησε και συνεργάστηκε τελικά με τον Ιμπραήμ.

Αν και από μόνος του ο συνδυασμός Αχαιού και Αρβανίτη μπορεί να προκαλέσει αναπάντεχα αποτελέσματα, στην ταραγμένη αυτή περίοδο της Ελληνικής ιστορίας είχε καταστροφικές συνέπειες.

Ο Δημήτριος Νενέκος

Ο Δημήτριος Νενέκος καταγόταν από το χωριό Ζουμπάτα των Πατρών κι έγινε οπλαρχηγός του προκρίτου της Πάτρας Βενιζέλου Ρούφου, αφού πρώτα δολοφόνησε τους πολεμιστές Σπανοκυριάκο και Σαγιά, ανταγωνιστές του για το ίδιο πόστο.

Αρχικά διακρίθηκε στις πολιορκίες της Πάτρας και του Μεσολογγίου, αλλά μετά την άλωση του Μεσολογγίου, το 1826 προσκύνησε και συνεργάστηκε με τον Αιγύπτιο στρατηγό Ιμπραήμ, συμπαρασύρωντας μαζί του και πολλούς άλλους.

Το 1827, επικεφαλής των Τουρκοπροσκυνημένων πολέμησε εναντίον των Ελλήνων και τους νίκησε. Για αυτά τα «κατορθώματα» του και με τη μεσολάβηση του Ιμπραήμ, έγινε με διαταγή του Σουλτάνου, «μπέης».

Ο Κολοκοτρώνης επικύρηξε τον Νενέκο και τους συνεργάτες του, διακηρύσσοντας "Φωτιά και Τσεκούρι στους προσκυνημένους". Η δικαίωση ήρθε με τη σύλληψη του Νενέκου και την εκτέλεσή του το 1828 από τον αδερφό του δολοφονημένου Σαγιά.

Νύχτες με φουρτούνα στη Ροδάνθη

Κατ' αρχήν, είμαι σίγουρος ότι οι παραγωγοί της ταινίας δεν θα καταλήγαν σε αυτόν τον τίτλο αν γνωρίζαν τους συνειρμούς που δημιουργεί το όνομα Ροδάνθη (μαζί με τα Δημητρούλα και Ρομίλντα) στο ελληνικό κοινό, αλλά και στους πλείστους όσους ξένους τουρίστες είχαν την τύχη να ταξιδέψουν με τα βασιλοβάπορα της G.A. Ferries.

Βέβαια το βασικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν συνήθως οι επιβάτες των πλοίων αυτών δεν είναι τόσο το ταξίδι, όσο η αδυναμία εκτέλεσης αυτού. Και καλά αν περίμενες να μπεις στο πλοίο αλλά αυτό τα τίναξε και βγήκε off για δυο τρεις μέρες μέχρι να τελειώσουν οι ανασκαφές που θα αποκαλύψουν το ειδικό εξάρτημα που χάλασε και το οποίο έχει σταματήσει να παράγεται από τον 3ο αιώνα π.Χ., περίοδο κατά την οποία νηολογήθηκε και το πλοίο. Δεν είναι όμως λίγοι αυτοί που το ταξίδι τους εξελίχθηκε σε οδύσσεια, και πέρασαν μέρος των διακοπών τους αρόδο, με φόντο ειδυλιακές βραχονησίδες του Αιγαίου.

Με τις κάμερες όμως να αποχωρούν με το τέλος της θερινής περιόδου, άγνωστη παραμένει μία σημαντική πτυχή της δραστηριότητας αυτών των καραβιών, η οποία εκτυλίσσεται κατά τους χειμερινούς μήνες. Σκεφτείτε λοιπόν τους επιβάτες του επιβατικού οχηματαγωγού "Ροδάνθη" που απέπλευσε από τον Πειραιά και λόγω των ισχυρών ανέμων δεν προσέγγισε στα νησιά Πάρο, Νάξο , Ιο και Σαντορίνη. Το πλοίο κατέπλευσε στον όρμο Κολόμπο της Σαντορίνης, και οι επιβάτες του παρέμειναν σε αυτό για ένα 24ωρο, μέχρι να κοπάσουν οι άνεμοι.

Βέβαια, αδικούμε το βαπόρι καθώς δεν αναφερόμαστε σε αυτό με το πλήρες όνομά του: "Express Ροδάνθη". Το οποίο βέβαια "express" αποτέλεσε μεγάλη πατέντα του καπετάν Μάκη στη δεκαετία του '80, ο οποίος κατέφερε καίριο πλήγμα στον ανταγωνισμό, εκσυγχρονίζοντας όλα του τα πλοία μέσα σε μία νύχτα προσθέτοντας με καλό σφυρήλατο μαύρο χρώμα τη λέξη αυτή μπροστά από τα ονόματα των πλοίων του. Φήμες και διαδόσεις που κατηγορούν τον κ. Αγούδημο ότι τα πλοία του συνέχισαν να ταξιδεύουν με την ίδια ταχύτητα και μετά την απόκτηση του express στον τίτλο τους, απορρίπτονται ως ανακριβείς και κακεντρεχείς.

Άλλωστε, είναι γνωστό ότι τα πλοία της G.A. Ferries είναι σύγχρονα και αξιόπιστα. Το μεγάλο βαπόρι "Δημητρούλα" ανακαινίσθηκε πλήρως το 1995 (άσχετο που πήρε το βάπτισμα των κυμάτων το 1978). Και είναι επίσης γνωστή η κακία που δηλητηριάζει τις σχέσεις του τύπου με τον καπετάν Μάκη και το συγκεκριμένο καράβι, και η οποία οφείλεται στις καλές σχέσεις που διατηρούσε ο καπετάνιος με τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου και στο ότι το πλοίο αυτό έχει το ίδιο όνομα με την τελευταία σύζυγο του Ανδρέα.

Πρέπει όμως να διευκρινίσουμε ότι η συνωνυμία είναι συμπτωματική. Μπορεί μεν τα βαφτίσια του πλοίου «Δημητρούλα», που συνέπεσαν με την εποχή της σχέσης και του γάμου του Ανδρέα με τη Δήμητρα Λιάνη και να ακούστηκε ότι ο πετυχημένος εφοπλιστής αποφάσισε να δώσει το συγκεκριμένο όνομα στο πλοίο του εμπνευσμένος από τη δεύτερη σύζυγο του Ανδρέα Παπανδρέου. Αυτό ωστόσο διαψεύστηκε τόσο από το περιβάλλον του Αγούδημου όσο και από της Δήμητρας. Όπως έχει δηλώσει και ο ίδιος:

Το Δημητρούλα είναι ένα από τα λίγα βαπόρια της ακτοπλοΐας που πληροί τους όρους της συνθήκης της Στοκχόλμης, είναι ένα ασφαλέστατο καράβι, μόνο που σας πείραξε πέρσι και φέτος ότι έχει το όνομα της συζύγου του αειμνήστου Παπανδρέου, ασχέτως αν έχει το όνομα της κόρης μου και ασχέτως αν θα ήταν μεγάλη μου τιμή αν ο πρόεδρος τότε μου έδινε το όνομα της γυναίκας του.

Όσο για τους επιβάτες της Ροδάνθης, μάλλον τυχερούς πρέπει να τους θεωρεί ο καπετάνιος. Άλλωστε δεν είναι και λίγο να ξεκινάς να πας απλά στον Περαιά και να καταλήγεις να κάνεις κρουαζιέρα στη Σαντορίνη.

Άννα - Μαρία Κορομβόκη

Πρόκειται για την γραμματέα της ηθοποιού Βάσιας Παναγοπούλου, η οποία και απετέλεσε κύριο μάρτυρα κατηγορίας κατά της ηθοποιού στη δίκη Δοξιάδη - Παναγοπούλου.

Στη δίκη αυτή, η Παναγοπούλου κατηγορήθηκε από τον σύζυγό της, Απόστολο Δοξιάδη, για σχέδιο εξόντωσής του. Η Κορομβόκη, ως αποδέκτης σχολίων της Παναγοπούλου που κατεδείκνυαν την πρόθεση της δεύτερης να σκοτώσει τον Δοξιάδη, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αποκάλυψη της αλήθειας.

Αυτό βέβαια για το οποίο όλοι πρέπει να θυμόμαστε την Άννα-Μαρία είναι η αλήστου μνήμης φωτογραφία αυτής, ενδεδυμένης ελαφρώς με σετάκι σέξι εσωρούχων, ανακαθισμένης επί κλίνης να κοιτά με λάγνο βλέμα το φακό. Η φωτογραφία αυτή έπαιζε σε όλα τα δελτία δίνοντας πρόσωπο στο άτομο "Κορομβόκη" κατά την αναπαραγωγή των ηχογραφημένων συνομιλιών της με την Παναγοπούλου.

Ο συντάκτης του μηνύματος απολογείται για την αδυναμία του να εντοπίσει το παραπάνω υλικό. Θα πρέπει να αρκεστούμε στη μνήμη μας...

PS: Για την ιστορία, μετά την πρωτόδικη καταδίκη της σε 2ετή φυλάκιση, η Παναγοπούλου μετανόησε ενώπιον του εφετείου και η πολιτική αγωγή απέσυρε τη μήνυση, με αποτέλεσμα την αθώωσή της.

Παρενέργειες της παραπάνω αθώωσης είναι τα εξής θέματα:

• η παρούσα ενθύμηση της Άννας Μαρίας
• η δυνατότητα της Βάσιας να κάνει φαγητά με 40 σκελίδες σκόρδο για τις ανάγκες του "Καφέ με την Ελένη"

Γιάννης Μαντζουράνης

Η μεγάλη πατάτα-σκάνδαλο του Βατοπεδίου αναστατώνει ακόμη την πολιτική ζωή του τόπου, φέρνει όμως και πάλι στη δημοσιότητα πρόσωπα που εδώ και χρόνια είχαν χαθεί. Χάρη σε αυτή την ιστορία είδα και πάλι στα μέσα Οκτωβρίου μία μεγάλη προσωπικότητα, έναν φίλο από τα παλιά να έρχεται και πάλι στη δημοσιότητα, το Γιάννη Μαντζουράνη.

Τώρα Συνήγορος του νομικού συμβούλου του Υπ. Αγροτικής Ανάπτυξης, ο οποίος εμπλέκεται στην υπόθεση των περιβόητων γνωμοδοτήσεων σχετικά με τις ανταλλαγές γαιών μεταξύ Δημοσίου - Εφραίμ.

Τότε Γραμματέας του Υπουργικού Συμβουλίου, Σύμβουλος του Πρωθυπουργού, Δικηγόρος του Κοσκωτά. Διαμεσολάβησε για την μεταφορά $2εκ από τον Κοσκωτά στον αείμνηστο Κουτσόγιωργα μέσω του δικού του λογαριασμού στην Ελβετία. Μπήκε στον Κορυδαλλό και υπήρξε λαλίστατος, βοηθώντας στην αποκάλυψη του σκανδάλου.

Τα σχόλια δικά σας.